ສົ່ງເດັກກຳພ້າ ໄປເປັນ ລູກໃຫ້ກັບຄອບຄົວອຸປະຖຳຢູ່ຕ່າງປະເທດ

ນີ້ເປັນຂະບວນການທີ່ບໍ່ມີປະເທດໃດໃນໂລກ ເຮັດຫຼາຍເທົ່າກັບປະເທດເກົາຫຼີ ທີ່ສົ່ງເດັກນ້ອຍໄປເປັນລູກບຸນທຳໃນປະເທດອື່ນໆ ຕັ້ງແຕ່ຍຸກຫຼັງສົງຄາມເກົາຫຼີ ແລະ ຈົນເຖິງບໍ່ເທົ່າປີທີ່ຜ່ານມາ ກໍຍັງຄົງມີການສົ່ງໄປຢູ່ ຈົນປະເທດນີ້ໄດ້ຊື່ວ່າ ມີໂຄງການຮັບລ້ຽງລູກບຸນທຳລະຫວ່າງປະເທດ ທີ່ດຳເນີນການຍາວນານທີ່ສຸດໃນໂລກ

ແຕ່ການສົ່ງເດັກນ້ອຍ ທີ່ເບິ່ງຄືວ່າຈະເປັນການໃຫ້ເດັກນ້ອຍ ໄດ້ໄປມີໂອກາດທີ່ດີນີ້ ກັບພົບວ່າມີເບື້ອງເລິກເບື້ອງຫຼັງຫຼາຍຢ່າງ ຈາກການເປີດເຜີຍເອກະສານຫຼ້າສຸດຂອງຄະນະກຳມະການຄວາມຈິງ ແລະ ການປອງດອງ (TRC) ທີ່ພົບວ່າ ລັດຖະບານມີສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງກັບໂຄງການ ທັງຍັງມີການປອມແປງເອກະສານ ການພາກແມ່ແທ້ໆ ຈາກລູກ ແລະ ການສົ່ງເດັກໄປເພື່ອຫາກຳໄລອີກດ້ວຍ

ຮັບລ້ຽງລູກລະຫວ່າງປະເທດ ໂຄງການທີ່ເກີດຂຶ້ນຫຼັງສົງຄາມເກົາຫຼີ

ໂຄງການຮັບລ້ຽງລູກບຸນທຳລະຫວ່າງປະເທດ ເລີ່ມຕົ້ນປະມານປີ 1953 ໂດຍແລກເລີ່ມນັ້ນ ມີວັດຖຸປະສົງທີ່ຈະສົ່ງເດັກນ້ອຍ ລູກຄິ່ງ ທີ່ເກີດກັບຍິງເກົາຫຼີ ແລະ ທະຫານອາເມລິກາ ທີ່ມາຕັ້ງຖານທັບໃນປະເທດ ຫຼື ທີ່ຮຽກວ່າ ‘G.I. Baby’ ທີ່ກາຍເປັນເດັກກຳພ້າຫຼັງສົງຄາມເກົາຫຼີ ໃຫ້ໄດ້ຮັບການອຸປະຖຳລ້ຽງດູໃນຕ່າງປະເທດ ຊຶ່ງຕໍ່ມາກໍລວມໄປເຖິງເດັກເກົາຫຼີດ້ວຍ ໂດຍມີອົງກອນສາສະໜາໃນປະເທດຢ່າງ ສະຫະລັດອາເມລິກາ ອອສເຕຣເລຍ ແລະ ໃນຢູໂຣບຕາເວັນຕົກທີ່ຮ່ວມມື

ໂດຍແຮຣີ ໂຮລຕ໌ ຊາວອາເມລິກັນທີ່ຢາກຊ່ວຍເຫຼືອເດັກໆ ກຳພ້າໃນເກົາຫຼີໂດຍສະເພາະ G.I. Baby ໄດ້ເດີນທາງມາເກົາຫຼີ ແລະ ເລີ່ມຮັບເດັກ 8 ຄົນຈາກເກົາຫຼີໄປສະຫະລັດຯ ຊຶ່ງເມື່ອເກີດກະແສຂ່າວ ແລະ ຄວາມສົນໃຈຫຼາຍຂຶ້ນ ເຮັດໃຫ້ເຂົາຕັ້ງໜ່ວຍງານ Holt International Children’s Services ແລະ ສົ່ງເດັກເກົາຫຼີ ໄປເປັນເດັກບຸນທຳໃນສະຫະລັດຯ ຫຼາຍຂຶ້ນ

ຫຼັງຈາກນັ້ນຈຶ່ງເລີ່ມມີການສົ່ງເດັກເກົາຫຼີໄປຍັງຢູໂຣບ ໂດຍປະເທດແຮກຄືສະວີເດັນ ກ່ອນທີ່ໜ່ວຍງານຈະປະສານສົ່ງໄປຍັງປະເທດອື່ນໆ ຢ່າງນໍເວ ເດັນມາກ ເບລຢຽມ ເນເທີແລນ ຝຣັ່ງ ສະວິດເຊີແລນ ແລະ ເຢຍລະມັນ

ຈາກຂໍ້ມູນຂອງກຸ່ມສິດທິມະນຸດຊົນ ນັບຕັ້ງແຕ່ເລີ່ມມີການສົ່ງເດັກບຸນທຳ ເດັກຊາວເກົາຫຼີໃຕ້ລາວ 200,000 ຄົນໄດ້ຮັບການຮັບລ້ຽງໃນຕ່າງປະເທດ ຫຼາຍກວ່າເຄິ່ງໜຶ່ງຂອງການຮັບລ້ຽງທັງໝົດເກີດຂຶ້ນໃນຊ່ວງທົດສະວັດ 1970 ແລະ 1980 ໃນຍຸກການປົກຄອງແບບເຜັດການຂອງ ປທນ.ປາກ ຈຸງຮີ ແລະ ຊອນ ດູຮວານ ແລະ ຖືກສົ່ງໄປຍັງເດັນມາກຫຼາຍເຖິງ 9,000 ຄົນ ຊຶ່ງເປັນປະເທດທີ່ມີອັດຕາການຮັບລ້ຽງບຸດບຸນທຳຂ້າມຊາດຕໍ່ຫົວ ສູງທີ່ສຸດແຫ່ງໜຶ່ງໃນໂລກ

ບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ການສົ່ງເດັກໃຫ້ຖືກລ້ຽງ ແຕ່ຄືທຸລະກິດຫາເງິນຂອງລັດຖະບານ?

ແຕ່ການຮັບລ້ຽງເດັກ ທີ່ເລີ່ມຈາກການຢາກຊ່ວຍເຫຼືອເດັກກຳພ້າຂອງຊາວອາເມລິກາ ເລີ່ມກາຍເປັນທຸລະກິດຫຼາຍຂຶ້ນເລື້ອຍໆ ແລະ ເມື່ອເກົາຫຼີໃຕ້ເລີ່ມພັດທະນາ ແລະ ມີໜ້າມີຕາໃນລະດັບໂລກຫຼາຍຂຶ້ນ ໂຄງການສົ່ງເດັກເຫຼົ່ານີ້ກໍຖືກຕັ້ງຄຳຖາມ

ບົດຄວາມໃນປີ 1988 ຊຶ່ງຕີພິມຄັ້ງແລກໃນ The Progressive ຊີ້ວ່າລັດຖະບານເກົາຫຼີໃຕ້ສ້າງເງິນໄດ້ 15 ເຖິງ 20 ລ້ານໂດລາຕໍ່ປີ (ປະມານ 380 – 500 ລ້ານບາດ ຕາມເລດເງິນໃນປີ 1988) ຈາກການຮັບເດັກກຳພ້າຊາວເກົາຫຼີໄປລ້ຽງໂດຍຄອບຄົວໃນປະເທດອື່ນ

ບົດຄວາມຍັງລະບຸອີກວ່າການຮັບເດັກກຳພ້າຊາວເກົາຫຼີ ມີຜົນໃນທາງບວກກັບລັດຖະບານສາມປະການ ຄື:

1. ຊ່ວຍໃຫ້ລັດຖະບານເກົາຫຼີໃຕ້ປະຫຍັດຄ່າໃຊ້ຈ່າຍໃນການດູແລເດັກກຳພ້າຊາວເກົາຫຼີ
2. ເຮັດໃຫ້ລັດຖະບານເກົາຫຼີໃຕ້ບໍ່ຕ້ອງຄິດຫາທາງຈັດການກັບເດັກກຳພ້າ
3. ລົດຈຳນວນປະຊາກອນ

ເມື່ອເກົາຫຼີໃຕ້ໄດ້ເປັນເຈົ້າພາບໃນການແຂ່ງຂັນໂອລິມປິກລະດູຮ້ອນ ໃນປີ 1988 ການຮັບລ້ຽງລູກບຸນທຳລະຫວ່າງປະເທດຂອງເດັກຊາວເກົາຫຼີໃຕ້ ກາຍເປັນຈຸດສົນໃຈຂອງທົ່ວໂລກ ເຮັດໃຫ້ລັດຖະບານເລີ່ມກຳນົດລະບົບໂຄວຕ້າສຳລັບການຮັບລູກບຸນທຳຈາກຕ່າງປະເທດມາໃຊ້ ໂດຍໃນປີ 1987 ໄດ້ເລີ່ມຄວບຄຸມຈຳນວນການລູກບຸນທຳໄປຕ່າງປະເທດ ໂດຍລົດຈຳນວນຈາກຮ້ອຍລະ 5 ມາເປັນຮ້ອຍລະ 3 ຕໍ່ປີ

ຈາກປະມານ 8,000 ຄົນໃນປີ 1987 ເຫຼືອ 2,057 ຄົນໃນປີ 1997

ແຜນນີ້ ມີເປົ້າໝາຍເພື່ອຈະຍົກເລີກການສົ່ງລູກບຸນທຳໄປຕ່າງປະເທດພາຍໃນປີ 2015 ແຕ່ໃນປີ 1998 ລັດຖະບານໄດ້ຍົກເລີກຂໍ້ຈຳກັດດັ່ງກ່າວເປັນການຊົ່ວຄາວ ຫຼັງຈາກທີ່ຈຳນວນເດັກທີ່ຖືກທອດທິ້ງເພີ່ມຂຶ້ນຢ່າງວ່ອງໄວ ເນື່ອງມາຈາກຄວາມຍາກລຳບາກທາງເສດຖະກິດທີ່ເພີ່ມຫຼາຍຂຶ້ນ

ໃນປີ 1998 ອະດີດປະທານາທິບໍດີ ຄິມ ແດຈຸງ ໄດ້ເຊີນເດັກທີ່ຖືກສົ່ງໄປຮັບລ້ຽງໃນຕ່າງປະເທດ 29 ຄົນ ຈາກ 8 ປະເທດ ເຂົ້າຮ່ວມການປະຊຸມສ່ວນຕົວທີ່ທຳນຽບປະທານາທິບໍດີ ແລະ ໃນລະຫວ່າງການປະຊຸມ ເຂົາໄດ້ກ່າວຂໍໂທດຕໍ່ສາທາລະນະຊົນ ທີ່ເກົາຫຼີໃຕ້ບໍ່ສາມາດລ້ຽງດູເດັກໆ ຂອງຕົວເອງໄດ້

ການຄົ້ນຫາຕົວຕົນໃນບ້ານເກີດ ເມື່ອຕົວຕົນຂອງເດັກນ້ອຍ ບໍ່ແມ່ນເດັກກຳພ້າຕາມທີ່ບອກເລົ່າ

ໃນຊ່ວງທົດສະວັດ 1990 ເມື່ອເດັກເຫຼົ່ານີ້ເລີ່ມເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ ພວກເຂົາໄດ້ເດີນທາງກັບມາຍັງເກົາຫຼີໃນຖານະນັກທ່ອງທ່ຽວ ເພື່ອຕາມຫາຕົວຕົນ ແລະ ບ້ານເກີດຂອງພວກເຂົາຫຼາຍຂຶ້ນ ແຕ່ຫຼາຍຄົນກັບພົບວ່າ ຕົ້ນກຳເນີດຂອງເຂົາບໍ່ຕົງກັບສິ່ງທີ່ຖືກບອກເລົ່າ ແລະ ເດັກຫຼາຍຄົນທີ່ຄິດວ່າຕົວເອງກຳພ້າ ຄວາມຈິງ ແລ້ວເຂົາມີພໍ່ແມ່ ແລະ ຖືກພາກຈາກຄອບຄົວໃຫ້ໄປເປັນເດັກບຸນທຳ

ຍົກຕົວຢ່າງເຄສຂອງ ໂຣເບີດ ຄາລາເບຣດຕາ ຖືກສົ່ງໄປເປັນເດັກບຸນທຳໃນສະຫະລັດຯ ຕັ້ງແຕ່ເຂົາອາຍຸພຽງບໍ່ເທົ່າໃດມື້ ເຂົາເລົ່າວ່າຕະຫຼອດຊີວິດເຂົາຄິດວ່າ ເຂົາຖືກພໍ່ແມ່ຖິ້ມເພື່ອໃຫ້ຊາວອາເມລິກັນຮັບລ້ຽງ ແຕ່ໃນໄວ 30 ເຂົາກັບຮູ້ວ່າ ເອກະສານໃນການຮັບລ້ຽງລູກບຸນທຳຂອງເຂົາບໍ່ຕົງກັບຄວາມເປັນຈິງ ແລະ ພໍ່ແມ່ແທ້ໆ ຂອງເຂົາເອງກໍໄດ້ຮັບແຈ້ງໃນປີ 1986 ວ່າ ລູກນ້ອຍຂອງພວກເຂົາເຈັບໜັກ ແລະ ຖືກເຮັດໃຫ້ເຂົ້າໃຈວ່າລູກຂອງພວກເຂົາເສຍຊີວິດໄປແລ້ວ

ບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ໂຣເບີດເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ການສືບສວນຂອງສຳນັກຂ່າວ AP ທີ່ຮ່ວມກັບ Frontline (PBS) ຈາກການສຳພາດຊາວເກົາຫຼີທີ່ຖືກອຸປະຖຳໃນຕ່າງປະເທດ ຜູ້ປົກຄອງ ພະນັກງານ ແລະ ເຈົ້າໜ້າທີ່ລັດ ລວມໄປເຖິງເອກະສານຕ່າງໆ ຍັງພົບວ່າເດັກນ້ອຍບາງຄົນຖືກຈັບຕົວຈາກທີ່ຕ່າງໆ ແລະ ຖືກສົ່ງໄປຕ່າງປະເທດ ຄອບຄົວທີ່ແທ້ຈິງມັກຖືກແຈ້ງວ່າເດັກແລກເກີດຂອງພວກເຂົາເສຍຊີວິດ ຫຼື ເຈັບປ່ວຍເລື້ອຍໆ ເກີນກວ່າຈະລອດຊີວິດໄດ້ ແລະ ສົ່ງເດັກເຫຼົ່ານັ້ນໄປ ລວມເຖິງເອກະສານຍັງມີການຖືກປອມແປງ ຈ່າຍເງິນໃຫ້ໂຮງໝໍອີກດ້ວຍ

ນຳມາສູ່ການສອບສວນ ຍື່ນຄຳຮ້ອງ ຈົນໜ່ວຍງານສິດທິມະນຸດ ແລະ ຄົ້ນຫາຄວາມຈິງໃນເກົາຫຼີໃຕ້ ຈົນເປັນການເປີດແຖລງການຢ່າງເປັນທາງການເຖິງການສືບຄົ້ນ

‘ເມື່ອລັດຖະບານມີສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງລະເມີດສິດທິມະນຸດຊົນ’ ‘ການແຖລງ ແລະ ຍອມຮັບຄັ້ງແລກ

ເມື່ອວັນພຸດທີ່ຜ່ານມາ (26 ມີນາ 2568) ຄະນະກຳມະການຄວາມຈິງ ແລະ ການປອງດອງ (Truth and Reconciliation Commission ຫຼື TRC) ແຖລງຂໍ້ມູນ ທີ່ພົບວ່າລັດຖະບານເກົາຫຼີໃນອະດີດ ຕ້ອງຮັບຜິດຊອບຕໍ່ການລະເມີດສິດທິມະນຸດ ໃນການສົ່ງລຼກບຸນທຳໄປຕ່າງປະເທດຕັ້ງແຕ່ຊ່ວງປີ 1960 ເຖິງ 1990 ໂດຍຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງການບັນທຶກຂໍ້ມູນທີ່ບໍ່ມີຄວາມຈິິງ ແລະ ການກຳກັບດູແລທີ່ບໍ່ພຽງພໍ

ຄະນະກຳມະການແຖລງວ່າ ລັດຖະບານເກົາຫຼີໃຕ້ປອມແປງທະບຽນການເກີດ ແຈ້ງຂໍ້ມູນທີ່ບໍ່ມີຄວາມຈິິງວ່າເດັກຖືກລະທິ້ງ ແລະ ບໍ່ດຳເນີນການກວດສອບຄວາມປອດໄພຂອງພໍ່ແມ່ທີ່ເປັນຜູ້ອຸປະຖຳຢ່າງເໝາະສົມໃນຊ່ວງຫຼັງສົງຄາມ ຊຶ່ງກໍ່ໃຫ້ເກີດອຸດສາຫະກຳການຮັບລ້ຽງລູກບຸນທຳທີ່ໃຫຍ່ໂຕ ແລະ ສ້າງກຳໄລມະຫາສານ

ຄະນະກຳມະການຍັງແຖລງເຖິງຂະບວນການນີ້ວ່າ ສຳນັກງານບໍລິການສັງຄົມເກົາຫຼີ (Korea Social Service) ຮຽກເກັບຄ່າທຳນຽມການຮັບລ້ຽງບຸດບຸນທຳ 1,500 ໂດລາສະຫະລັດຯ ແລະ ເງິນບໍລິຈາກ 400 ໂດລາສະຫະລັດຯ ຕໍ່ເດັກໜຶ່ງຄົນຈາກຄອບຄົວທີ່ຮັບລ້ຽງບຸດບຸນທຳໃນປີ 1988 (ປະມານ 38,000 ບາດ ແລະ 10,000 ບາດ ຕາມອັດຕາແລກປ່ຽນປີ 1988) ຊຶ່ງເງິນທຶນບາງສ່ວນຖືກນຳໄປໃຊ້ໃນການຫາເດັກເພີ່ມເຕີມ ເຮັດໃຫ້ການຮັບລ້ຽງລູກບຸນທຳລະຫວ່າງປະເທດກາຍເປັນ ‘ອຸດສາຫະກຳທີ່ມຸ່ງແສວງຫາກຳໄລ’ ຄະນະກຳມະການກ່າວ

ລາຍງານຊີ້ວ່າ ການສົ່ງອອກເດັກແລກເກີດຂອງເກົາຫຼີໃຕ້ເຖິງຈຸດສູງສຸດໃນຊ່ວງທົດສະວັດ 1980 ໂດຍມີເດັກຫຼາຍເຖິງ 8,837 ຄົນທີ່ຖືກສົ່ງອອກໄປຍັງຕ່າງປະເທດໃນປີ 1985 ໂດຍໃຫ້ເດັກນ້ອຍ “ຖືກສົ່ງໄປຕ່າງປະເທດຄືກັບກະເປົາເດີນທາງ”

ຜົນການກວດສອບທີ່ຖືກແຖລງນັ້ນ ເປັນການກວດສອບຈາກຄຳຮ້ອງ 100 ກໍລະນີ ຈາກຄຳຮ້ອງ 367 ສະບັບ ທີ່ຍື່ນໂດຍລູກບຸນທຳທີ່ຖືກສົ່ງໄປຕ່າງປະເທດລະຫວ່າງປີ 1964 ເຖິງ 1999 ໂດຍພວກເຂົາມາຈາກ 11 ປະເທດທີ່ຖືກສົ່ງໄປ ແລະ ຫຼາຍຄົນເຊື່ອວ່າການຮັບລູກບຸນທຳຂອງພວກເຂົາ ອາດເປັນຜົນມາຈາກການທຸຈະລິດ ແລະ ການປະຕິບັດທີ່ບໍ່ເໝາະສົມ

ໜຶ່ງໃນເຄສທີ່ມີການຍົກມາຄື ເຄສໃນປີ 1980 ທີ່ແມ່ທີ່ໃຫ້ກຳເນີດໄດ້ລົງນາມໃນແບບຟອມຍິນຍອມໃນການຮັບລ້ຽງລູກບຸນທຳຫຼັງເກີດລູກ ແຕ່ຄະນະກຳມະການພົບວ່າ ພວກເຂົາຮັບເດັກຫຼັງສຳພາດແມ່ພຽງຄັ້ງດຽວ ໂດຍທີ່ບໍ່ມີການກວດສອບຕົວຕົນ ຫຼື ຄວາມສຳພັນທາງສາຍເລືອດຂອງແມ່ ແລະ ເດັກເລີຍ ຊຶ່ງສ່ຽງຕໍ່ການຄ້າມະນຸດ

ຫຼື ໃນການແຖລງເອງ ຄິມ ຢູຣີ ໜຶ່ງໃນບຸດບຸນທຳທີ່ຖືກຮັບລ້ຽງໃນຝຣັ່ງປີ 1984 ກໍເລົ່າວ່າ ລາວພົບວ່າເອກະສານທີ່ບັນທຶກວ່າລາວເປັນເດັກກຳພ້ານັ້ນເປັນເທັດ ແລະ ເພື່ອນຂອງລາວທີ່ຖືກຮັບລ້ຽງຍັງຖືກທາລຸນດ້ວຍ

“ໝູ່ຂອງຂ້ອຍຖືກນຳໄປລ້ຽງດູໃນຝຣັ່ງຜ່ານໂຮລຕ໌ໃນປີ 1974 ແລະ ຖືກພໍ່ບຸນທຳຂົ່ມຂືນຕັ້ງແຕ່ລາວເປັນເດັກແລກເກີດອາຍຸ 5 ເດືອນຈົນເຖິງອາຍຸ 10 ປີ” ແລະ “ລັດຖະບານເກົາຫຼີ ແລະ ໜ່ວຍງານຮັບລ້ຽງລູກບຸນທຳເອກະຊົນກຳລັງເຕີບໂຕຢ່າງວ່ອງໄວ ໃນຂະນະທີ່ເຫຍື່ອຂອງການຮັບລ້ຽງລູກບຸນທຳຢ່າງຜິດກົດໝາຍຖືກປ່ອຍໄປ ຂ້ອຍຂໍຮ້ອງໃຫ້ເຈົ້າຍຸຕິສະຖານະການອັນໜ້າລະອາຍນີ້ລົງທີ” ລາວກ່າວໃນງານແຖລງ

ໃນລາຍງານ ຄະນະກຳມະການຍັງລະບຸວ່າ “ເປັນເວລາເກືອບ 50 ປີຫຼັງສົງຄາມເກົາຫຼີ ລັດຖະບານໃຫ້ຄວາມສຳຄັນກັບການຮັບລູກບຸນທຳລະຫວ່າງປະເທດວ່າເປັນທາງເລືອກທີ່ຄຸ້ມທຶນຫຼາຍກວ່າການເສີມສ້າງນະໂຍບາຍສະຫວັດດີການເດັກໃນປະເທດ ການມອບອຳນາດເຕັມທີ່ໃນການດູແລຂັ້ນຕອນການຮັບບຸດບຸນທຳແກ່ໜ່ວຍງານເອກະຊົນໂດຍບໍ່ມີການກຳກັບດູແລທີ່ເໝາະສົມ ຖືເປັນການລົ້ມເຫຼວໃນການປະຕິບັດໜ້າທີ່ໃນການປົກປ້ອງສິດທິເດັກ” ຄະນະກຳມະການລະບຸໃນລາຍງານ

“ການຂາດການກຳກັບດູແລເຮັດໃຫ້ຍາກຕໍ່ການຄວບຄຸມການປະພຶດຂອງໜ່ວຍງານຮັບລ້ຽງລູກບຸນທຳ ຊຶ່ງສົ່ງຜົນໃຫ້ມີການຮັບລ້ຽງລູກບຸນທຳຈຳນວນຫຼາຍໃນຕ່າງປະເທດ” ລາຍງານດັ່ງກ່າວລະບຸ

ນີ້ຖືເປັນການຍອມຮັບຢ່າງເປັນທາງການຄັ້ງທຳອິດຂອງລັດຖະບານເກົາຫຼີກ່ຽວກັບຄວາມບໍ່ປົກກະຕິໃນລະບົບການຮັບລູກບຸນທຳຈາກຕ່າງປະເທດ ກ່ອນໜ້ານີ້ຂອງປະເທດ ຊຶ່ງເປັນບັນຫາທີ່ຜູ້ຮັບລູກບຸນທຳຫຼາຍຮ້ອຍຄົນໄດ້ຍົກຂຶ້ນມາໃນຊ່ວງບໍ່ເທົ່າໃດປີທີ່ຜ່ານມາ ແລະ ຫຼັງການແຖລງທັງໜ່ວຍງານ ແລະ ລູກບຸນທຳເອງຕ່າງກໍຊີ້ວ່າ ນີ້ຈະເປັນພຽງຈຸດເລີ່ມຕົ້ນ ແລະ ພວກເຂົາຈະຄົ້ນຫາຄວາມຈິງ ແລະ ຮຽກຮ້ອງການຮັບຜິດຊອບຕໍ່ໄປ

ສະແດງຄຳຄິດເຫັນ