ເກີດຫຍັງຂຶ້ນພາຍໃນສະໝອງຂອງເດັກນ້ອຍ? ໂຄງການບຸກເບີກກຳລັງພະຍາຍາມຄົ້ນຫາ

ເຮັນຣີ ອາຍຸສອງປີກຳລັງຫຼົງໄຫຼຢ່າງເຕັມທີ່ກັບແທັບເລັດໄອແພດຕໍ່ໜ້າລາວ. ທຸກຄັ້ງທີ່ໜ້າຍິ້ມປະກົດຂຶ້ນລາວຈະແຕະໜ້າຈໍ – ແລະ ການແຕະຂອງລາວຈະປ່ຽນໜ້າຍິ້ມເປັນຮູບກາຕູນສັດທີ່ກຳລັງເຕັ້ນ.

ມັນເບິ່ງຄືເກມງ່າຍໆທີ່ຊ້ຳເລື້ອຍໆ, ແຕ່ຄວາມຈິງແລ້ວແມ່ນການທົດສອບທັກສະພື້ນຖານທີ່ກຳລັງພັດທະນາໃນສະໝອງທີ່ກຳລັງເຕີບໂຕຂອງເດັກນ້ອຍ. ເຮັນຣີກຳລັງສວມໝວກທີ່ຕິດເຊັນເຊີພ້ອມສາຍໄຟທີ່ຢື່ນອອກມາເຊິ່ງເຊື່ອມຕໍ່ກັບເຄື່ອງມືວິເຄາະຂະໜາດໃຫຍ່. ໃນຂະນະທີ່ເຮັນຣີຫຼິ້ນເກມ, ໝວກກຳລັງສະແກນກິດຈະກຳໃນສະໝອງຂອງລາວ ແລະ ສ້າງພາບກ່ຽວກັບຄວາມສາມາດໃນການຄວບຄຸມການຕັດສິນໃຈຂອງລາວ.

ມັນເປັນການທົດສອບການຄວບຄຸມການຍັບຍັ້ງ, ໜຶ່ງໃນທັກສະທີ່ນັກວິທະຍາສາດຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລບຣິສໂຕນກຳລັງວັດແທກໃນເດັກນ້ອຍ ແລະ ເດັກເຕາະແຕະ, ເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງພາລະກິດເພື່ອເຂົ້າໃຈວ່າເດັກນ້ອຍເລັກໆພັດທະນາຄວາມສາມາດທີ່ຊ່ວຍໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມີສະມາທິ ແລະ ຮຽນຮູ້ໄດ້ແນວໃດ ແລະ ເມື່ອໃດ.

ນັກວິທະຍາສາດຮູ້ຢູ່ແລ້ວວ່າທັກສະເຫຼົ່ານີ້ມີຄວາມສຳຄັນ – ແຕ່ເຂົາເຈົ້າຍັງບໍ່ຮູ້ວ່າທັກສະເຫຼົ່ານີ້ຖືກກໍ່ຕັ້ງຂຶ້ນໃນສະໝອງຂອງເດັກອ່ອນໃນເວລາໃດ. 

ການພັດທະນາຂອງເດັກນ້ອຍຫຼາຍຮ້ອຍຄົນ – ຈາກອາຍຸຫົກເດືອນຫາຫ້າປີ – ກຳລັງຖືກຕິດຕາມໃນຂະນະທີ່ເຂົາເຈົ້າກຳລັງສ້າງທັກສະທີ່ສຳຄັນທີ່ຈະກຳນົດຄວາມສາມາດດ້ານການຮຽນ ແລະ ສັງຄົມຂອງເຂົາເຈົ້າ.

ແຕ່ສິ່ງທີ່ພິເສດແທ້ໆກ່ຽວກັບໂຄງການບຸກເບີກນີ້ແມ່ນມັນເປັນການທົດລອງກັບມະນຸດໃນການທົດລອງມະນຸດອີກອັນໜຶ່ງທີ່ດຳເນີນມາຫຼາຍທົດສະວັດ. ແມ່ຂອງເດັກ 300 ຄົນທີ່ກຳລັງຖືກສຶກສາແມ່ນຕົວເອງເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງໂຄງການທີ່ໄດ້ຕິດຕາມສຸຂະພາບຂອງເຂົາເຈົ້າຕັ້ງແຕ່ເຂົາເຈົ້າຍັງເປັນເດັກນ້ອຍ, ໃນຊຸມປີ 1990.

ຂໍ້ມູນຕະຫຼອດຊີວິດກຳລັງຖືກລວບລວມເຊິ່ງອາດຈະເປີດເຜີຍການເຊື່ອມໂຍງລະຫວ່າງການພັດທະນາທາງສະໝອງຂອງເດັກທີ່ກຳລັງຖືກສຶກສາຕອນນີ້ ແລະ ສຸຂະພາບ, ປະສົບການ ແລະ ພັນທຸກຳຂອງພໍ່ແມ່ເຂົາເຈົ້າ.

ສຳລັບການສຶກສາກ່ຽວກັບການພັດທະນາຂອງເດັກ, ການມີຂໍ້ມູນທີ່ອຸດົມສົມບູນແບບນີ້ກ່ຽວກັບພໍ່ແມ່ແມ່ນ “ມີລັກສະນະສະເພາະທີ່ສຸດໃນໂລກ”, ດຣ. ຄາຣລາ ໂຮມບໍ ນັກຄົ້ນຄວ້າຫຼັກກ່າວ.

“ພວກເຮົາຕ້ອງຮູ້ວ່າທັກສະຕ່າງໆພັດທະນາເມື່ອໃດ ແລະ ພວກເຮົາຕ້ອງເຂົ້າໃຈວ່າເດັກແຕ່ລະຄົນພັດທະນາຄືແນວໃດຕະຫຼອດເວລາ.”

ເດັກນ້ອຍທີ່ກຳລັງມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກເມື່ອເຂົາເຈົ້າເລີ່ມເຂົ້າໂຮງຮຽນມັກຈະມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຕໍ່ໄປ, ດຣ. ໂຮມບໍ ອະທິບາຍ.

“ສິ່ງນັ້ນສາມາດສືບຕໍ່ຈົນເຖິງວັຍຜູ້ໃຫຍ່. ສະນັ້ນ, ມີຊ່ວງເວລາຂອງການພັດທະນາທັງໝົດນີ້ທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງເຂົ້າໃຈເພື່ອພວກເຮົາຈະສາມາດຊ່ວຍເຫຼືອເດັກນ້ອຍໃນອາຍຸທີ່ນ້ອຍກວ່າຫຼາຍ.”

ໃນລະຫວ່າງການສຶກສາ, ຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມເດັກນ້ອຍ ແລະ ພໍ່ແມ່ຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບເຊີນມາຫ້ອງທົດລອງທາງຈິດຕະວິທະຍາຂອງມະຫາວິທະຍາໄລເພື່ອຫຼິ້ນເກມທາງວິທະຍາສາດ ແລະ ວັດແທກກິດຈະກຳຂອງສະໝອງຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຫຼາຍຄົນໄດ້ຮັບການສະແກນ MRI ໃນອາຍຸຫົກເດືອນ, ສາມປີ ແລະ ຫ້າປີ, ສ້າງພາບທີ່ແທ້ຈິງຂອງສະໝອງທີ່ກຳລັງພັດທະນາຂອງເຂົາເຈົ້າ.

ສິ່ງສຳຄັນໃນເກມໜ້າຍິ້ມທີ່ເຮັນຣີກຳລັງຫຼິ້ນແມ່ນບ່ອນທີ່ໜ້າຍິ້ມນັ້ນປາກົດຂຶ້ນໃນໜ້າຈໍໄອແພດ. ໃນຂະນະທີ່ເດັກເຕາະແຕະຄຸ້ນເຄີຍກັບການເກີດຂຶ້ນຊ້ຳໆຂອງໜ້າຍິ້ມໃນດ້ານຂວາຂອງໜ້າຈໍ, ມັນເລີ່ມປະກົດຂຶ້ນຢ່າງສຸ່ມໃນອີກດ້ານໜຶ່ງຂອງໜ້າຈໍເຊັ່ນກັນ.

“ພວກເຮົາກຳລັງເບິ່ງວ່າເຮັນຣີສາມາດຕ້ານທານຄວາມຕ້ອງການທີ່ຈະສືບຕໍ່ແຕະຢູ່ທາງຂວາໄດ້ບໍ່,” ຄາເມລ ບຣົຟ ຜູ້ຊ່ວຍການຄົ້ນຄວ້າອະທິບາຍ, “ແລະ ແທນທີ່ຈະຊອກຫາບ່ອນທີ່ໜ້າຍິ້ມຢູ່.”

ທັກສະນີ້, ດຣ. ໂຮມບໍ ອະທິບາຍ, ມີຄວາມສຳຄັນເມື່ອເດັກນ້ອຍເລີ່ມເຂົ້າໂຮງຮຽນ.

“ໃນຫ້ອງຮຽນ, ເດັກນ້ອຍຕ້ອງສາມາດມີສະມາທິ ແລະ ບໍ່ປ່ອຍໃຫ້ຄວາມສົນໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າລອຍໄປ,” ລາວກ່າວ. “ເພື່ອຮຽນຮູ້ສິ່ງໃໝ່ໆ, ພວກເຮົາຕ້ອງສາມາດຢຸດການເຮັດຕາມຄວາມເຄີຍຊິນເກົ່າ.”

ໃນອີກຫ້ອງໜຶ່ງ, ແຈັກສັນ ຜູ້ມີອາຍຸສອງປີເຊັ່ນກັນກຳລັງຫຼິ້ນເກມທີ່ອອກແບບມາເພື່ອທົດສອບຄວາມຈຳໃນການເຮັດວຽກຂອງລາວ.

ຜູ້ຊ່ວຍການຄົ້ນຄວ້າກະຕຸ້ນໃຫ້ລາວເບິ່ງໃນຂະນະທີ່ລາວໃສ່ສະຕິກເກີໃນໝໍ້ຕ່າງໆ. ເດັກນ້ອຍຈະຖືກຂໍໃຫ້ຈື່ວ່າໝໍ້ໃດມີສະຕິກເກີ ແລະ ໝໍ້ໃດບໍ່ມີ. ປັດໄຈກະຕຸ້ນກໍຄື ແຈັກສັນສາມາດເອົາສະຕິກເກີທັງໝົດທີ່ລາວພົບ.

“ຄວາມຈຳໃນການເຮັດວຽກແມ່ນເວລາທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງເກັບຂໍ້ມູນເລັກນ້ອຍໄວ້ໃນຫົວຂອງພວກເຮົາເພື່ອແກ້ໄຂບັນຫາ ຫຼື ເຮັດໜ້າທີ່ – ເຊັ່ນ: ເກມຕໍ່ຈິກຊໍ ຫຼື ແມ່ນແຕ່ຈື່ບ່ອນທີ່ພວກເຮົາວາງສິ່ງຂອງໄວ້ສອງນາທີກ່ອນ,” ດຣ. ໂຮມບໍ ອະທິບາຍ. “ສຳລັບເດັກນ້ອຍ, ທ່ານສາມາດຈິນຕະນາການໄດ້ວ່າພວກເຮົາຕ້ອງການທັກສະເຫຼົ່ານີ້ເມື່ອພວກເຮົາຮຽນຄະນິດສາດ ຫຼື ຮຽນອ່ານ.

“ເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ຂ້ອຍເອີ້ນວ່າ ‘ບລັອກກໍ່ສ້າງ’ ຂອງທັກສະທີ່ສຳຄັນຫຼາຍ.”

ການສຶກສາຍັງຈະປະເມີນການພັດທະນາພາສາ ແລະ ຄວາມໄວໃນການປະມວນຜົນ – ການວັດແທກວ່າເດັກນ້ອຍໄດ້ຮັບຂໍ້ມູນໃໝ່ໄວປານໃດ.

ໂຄງການເດັກນ້ອຍປີ 90 ມີອາຍຸ 35 ປີແລ້ວ. ໂດຍເນັ້ນໃສ່ສຸຂະພາບເປັນຫຼັກ, ດ້ວຍການຕິດຕາມເດັກ 14,500 ຄົນທີ່ເກີດລະຫວ່າງປີ 1991 ແລະ 1992, ມັນໄດ້ເປີດເຜີຍຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບໂລກອ້ວນ, ໂລກອໍທິສຕິກ ແລະ ໃນໄລຍະນີ້, ຜົນກະທົບຂອງການລະບາດຕໍ່ສຸຂະພາບຈິດ.

ຂໍ້ມູນຂອງໂຄງການໄດ້ຖືກເຜີຍແຜ່ໃຫ້ກັບນັກວິທະຍາສາດທົ່ວໂລກ ແລະ ໄດ້ຖືກອ້າງອີງໃນບົດຄວາມວິທະຍາສາດຫຼາຍພັນບົດ.

ການສຶກສາໜຶ່ງກ່ຽວກັບອາຫານຂອງເດັກນ້ອຍໃນຊຸມປີ 90 ໄດ້ໃຫ້ຫຼັກຖານວ່າ, ເຖິງແມ່ນວ່າການກິນອາຫານຕາມໃຈຂອງເດັກນ້ອຍມັກຈະສ້າງຄວາມກັງວົນ, ແຕ່ມັນ ມີໂອກາດໜ້ອຍທີ່ຈະມີຜົນກະທົບທີ່ຍາວນານ ຕໍ່ສຸຂະພາບ ແລະ ການພັດທະນາຂອງເຂົາເຈົ້າ.

ຂອບຄຸນການກວດສຸຂະພາບຊ້ຳແລ້ວຊ້ຳອີກທີ່ເປັນຫົວໃຈສຳຄັນຂອງໂຄງການ, ມັນຍັງໄດ້ເຜີຍໃຫ້ເຫັນວ່າໜຶ່ງໃນຫ້າຂອງຄົນໜຸ່ມສະແດງອາການຂອງພະຍາດຕັບທີ່ມີໄຂມັນ, ແລະ ໜຶ່ງໃນ 40 ຂອງຄົນໜຸ່ມອາດມີຮອຍແຜທີ່ຕັບ – ສາເຫດສ່ວນໃຫຍ່ເກີດຈາກໂລກອ້ວນ ແລະ ການບໍລິໂພກເຫຼົ້າ. ສິ່ງນີ້ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າພະຍາດນີ້ເປັນເລື່ອງທຳມະດາຫຼາຍປານໃດ ແລະ ໃຫ້ຂໍ້ມູນເຊິງເລິກກ່ຽວກັບວິທີການປ້ອງກັນຜ່ານອາຫານການກິນ.

ແລະ ການເປີດເຜີຍທາງວິທະຍາສາດຍັງສືບຕໍ່ເກີດຂຶ້ນ. ເດືອນແລ້ວ, ການສຶກສາເປີດເຜີຍວ່າ ເດັກນ້ອຍທີ່ຂາດປາທີ່ມີນ້ຳມັນໃນອາຫານຂອງເຂົາເຈົ້າມີພາວະເຂົ້າສັງຄົມໜ້ອຍກວ່າ ແລະ ມີຄວາມເມດຕາໜ້ອຍກວ່າ.

ໃນການສຶກສາລ່າສຸດນີ້ – ກ່ຽວກັບເດັກນ້ອຍຂອງເດັກນ້ອຍໃນຊຸມປີ 90 – ນັກວິທະຍາສາດກຳລັງເບິ່ງສະເພາະຄວາມສາມາດໃນການສ້າງ ແລະ ການພັດທະນາສະໝອງ. ພວກເຂົາຈະຕິດຕາມເດັກແຕ່ລະຄົນຈົນກວ່າເຂົາເຈົ້າຈະເລີ່ມເຂົ້າໂຮງຮຽນ.

ເອມິລີ ຜູ້ເຄີຍຖືກສຶກສາໃນຖານະເດັກນ້ອຍໃນຊຸມປີ 90 ເປັນແມ່ຂອງເຮັນຣີ. ມື້ນີ້, ລູກຊາຍນ້ອຍຂອງລາວນັ່ງໃນຕັກຂອງລາວໃນຂະນະທີ່ລາວເຮັດວຽກໃນເກມຕໍ່ຈິກຊໍທີ່ອອກແບບຢ່າງຮອບຄອບຂອງທີມວິໄຈ.

“ພວກເຮົາທັງສອງເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງເລື່ອງນີ້ມາຕັ້ງແຕ່ເກີດ,” ເອມິລີກ່າວ. “ມັນບໍ່ແມ່ນທາງເລືອກຂອງຂ້ອຍໃນຕອນເລີ່ມຕົ້ນ – ແມ່ຂອງຂ້ອຍລົງທະບຽນຂ້ອຍ. ແຕ່ຕອນນີ້ມັນເປັນແລ້ວ, ແລະ ຂ້ອຍຄິດວ່າມັນໜ້າມ່ວນຫຼາຍ.”

ການຊ່ວຍໃຫ້ເດັກນ້ອຍເຕີບໂຕໃນອະນາຄົດແມ່ນເປົ້າໝາຍ, ດຣ. ໂຮມບໍ ກ່າວ. ເພາະວ່າເມື່ອເດັກນ້ອຍເລີ່ມເຂົ້າໂຮງຮຽນ, ລາວອະທິບາຍວ່າ “ຫຼາຍຢ່າງໄດ້ຖືກກຳນົດແລ້ວ.

“ນີ້ແມ່ນພື້ນຖານທີ່ຈະຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຮົາສະໜັບສະໜູນເດັກນ້ອຍໃນເວລາທີ່ເໝາະສົມ.”

ເຮັນຣີ ແລະ ແຈັກສັນເຮັດເກມຕໍ່ຈິກຊໍ ແລະ ເກມຂອງເຂົາເຈົ້າສຳເລັດ ແລະ ຖອດໝວກສະແກນສະໝອງຂອງເຂົາເຈົ້າອອກ.

“ລູກຊາຍຂອງຂ້ອຍມັກມາທີ່ນີ້ຫຼາຍ,” ເອມິລີກ່າວ. “ເຂົາເຈົ້າມັກຂອງຫຼິ້ນທັງໝົດ – ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮັບເຄື່ອງກິນຫຼິ້ນຟຣີ. ສະນັ້ນຂ້ອຍຈະສືບຕໍ່ມາຕາບໃດທີ່ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງການມາ.

“ເປັນຫຍັງທ່ານຈຶ່ງບໍ່ຕ້ອງການເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງສິ່ງນີ້ ແລະ ອາດຊ່ວຍຄົນລຸ້ນຕໍ່ໄປ?”

ສະແດງຄຳຄິດເຫັນ