ຂ່າວນ້ອຍໆຈາກເມືອງໂທໂຢອາເກະ (Toyoake) ໃນແຂວງໄອຈິ ປະເທດຍີ່ປຸ່ນ ທີ່ສະເໜີຮ່າງກົດໝາຍທ້ອງຖິ່ນ (ກົດໝາຍຫຼືຂໍ້ກຳນົດທີ່ໃຊ້ໃນພື້ນທີ່) ແນະນຳໃຫ້ປະຊາຊົນຈຳກັດເວລາການໃຊ້ສະມາດໂຟນເຫຼືອພຽງ 2 ຊົ່ວໂມງຕໍ່ມື້ ບໍ່ລວມເຂົ້າກັບການໃຊ້ເພື່ອເຮັດວຽກແລະຮຽນຫນັງສື. ກົດຂໍ້ນີ້ ຖ້າອ່ານຜິວເຜິນ ອາດໃຫ້ຄວາມຮູ້ສຶກຄືກັບພໍ່ແມ່ທີ່ຫ້າມລູກຫຼິ້ນມືຖື ເຊິ່ງເປັນເລື່ອງທີ່ພົບໄດ້ທົ່ວໄປໃນປັດຈຸບັນ. ແຕ່ຖ້າຢູ່ໃນລະດັບເມືອງ ທີ່ມີຄວາມຫຼາກຫຼາຍທາງການໃຊ້ຊີວິດ ແລະຜູ້ດູແລຂໍກ້າວເຂົ້າມາໃນບ້ານໂດຍບໍ່ໄດ້ຮັບການເຊີນ ຈະສົ່ງຜົນແນວໃດ?

ເຖິງແມ່ນວ່າກົດໝາຍທ້ອງຖິ່ນນີ້ຈະບໍ່ມີການລົງໂທດ ແຕ່ມັນກໍໄດ້ຍົກປະເດັນຄຳຖາມກ່ຽວກັບເສັ້ນແບ່ງລະຫວ່າງ “ຄວາມຫວັງດີ” ຂອງລັດໃນການດູແລສຸຂະພາບຂອງປະຊາຊົນ ກັບ “ການແຊກແຊງ” ສິດເສລີພາບສ່ວນບຸກຄົນ.

BT beartai ໃນຖານະສື່ເທັກໂນໂລຢີ ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ເບິ່ງເລື່ອງນີ້ເປັນພຽງກົດໝາຍທ້ອງຖິ່ນ ແຕ່ເປັນກໍລະນີສຶກສາທີ່ສະທ້ອນພາບໃຫຍ່ຂອງຄວາມສຳພັນລະຫວ່າງມະນຸດ ເທັກໂນໂລຢີ ແລະສັງຄົມໄດ້ຢ່າງເລິກຊຶ້ງ. ມາອ່ານມຸມມອງຂອງພວກເຮົາກັນ.

ຫ້າມໃຊ້ສະມາດໂຟນ ໃນວັນທີ່ມະນຸດເຊື່ອມຕໍ່ກັບເທັກໂນໂລຢີແບບ Work?

ຮ່າງກົດໝາຍທ້ອງຖິ່ນນີ້ ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາເຫັນວ່າມະນຸດກຳລັງຕໍ່ສູ້ກັບເທັກໂນໂລຢີທີ່ຕົນເອງສ້າງຂຶ້ນ ໂດຍສະເພາະໃນຍຸກເສດຖະກິດແຫ່ງຄວາມສົນໃຈ (Attention Economy) ທີ່ແອັບພລິເຄຊັນ ສື່ສັງຄົມອອນລາຍ ແລະແພລດຟອມຕ່າງໆ ບໍ່ໄດ້ຖືກອອກແບບມາເພື່ອໃຊ້ງານໃນເຊິງການສື່ສານ ແຕ່ອາດຖືກອອກແບບມາເພື່ອໃຫ້ເຮົາເສບຕິດ ພ້ອມມາດ້ວຍມິຕິຂອງຜົນກະທົບການຕະຫຼາດ ການເງິນ ສຸຂະພາບຈິດ ແລະອື່ນໆອີກມາກ.

ອັລກໍຣິທຶມທີ່ຄອຍປ້ອນເນື້ອຫາບໍ່ຮູ້ຈົບ ການແຈ້ງເຕືອນທີ່ກະຕຸ້ນໃຫ້ເຮົາຫຍິບມືຖືຂຶ້ນມາເບິ່ງທຸກໆ 2 ນາທີ ທັງໝົດນີ້ແມ່ນເຄື່ອງມືທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນຢ່າງຈົງໃຈເພື່ອດຶງຄວາມສົນໃຈແລະເວລາຂອງເຮົາໄວ້ກັບຫນ້າຈໍໃຫ້ໄດ້ນານທີ່ສຸດ.

ດັ່ງນັ້ນ ການຈຳກັດເວລາທີ່ປາຍທາງຈຶ່ງອາດເປັນການແກ້ປັນຫາທີ່ປາຍເຫດ. ຕລະບໃດທີ່ບໍລິສັດເທັກໂນໂລຢີຂະໜາດໃຫຍ່ແລະຜູ້ຜະລິດສື່ອອນລາຍຍັງຄົງມີຜົນປະໂຫຍດມະຫາສານຈາກການເຮັດໃຫ້ເຮົາຕິດຫນ້າຈໍ ການຄວບຄຸມໂດຍຜູ້ໃຊ້ຫຼືແມ້ແຕ່ກົດໝາຍທີ່ບໍ່ມີການລົງໂທດ ກໍເປັນພຽງການຕໍ່ສູ້ທີ່ເສຍເປຼຽບຢ່າງຍິ່ງ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍດີ ວັດທະນະທຳສື່ສັງຄົມອອນລາຍແລະຍຸກດິຈິທັນໄດ້ຝັງຮາກເລິກໃນຜູ້ຄົນໄປເປັນທີ່ຮຽບຮ້ອຍແລ້ວ.

ນອກຈາກນີ້ ທ່າອ່ຽງຂອງເທັກໂນໂລຢີຕໍ່ໄປຈາກນີ້ຈະຍິ່ງມົວເສັ້ນແບ່ງລະຫວ່າງໂລກແທ້ແລະໂລກດິຈິທັນຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະແນວໂນ້ມໂລກປັດຈຸບັນທີ່ທຸກຄົນເໝືອນຈະຕ້ານການເສບຕິດເທັກໂນໂລຢີ ແຕ່ໃນຄວາມເປັນຈິງເຮົາທຸກຄົນຍອມຮັບເທັກໂນໂລຢີໃໝ່ໆ ຢູ່ສະເໝີ ທັງເພື່ອຄວາມສະດວກ ແລະເທຣນ ບໍ່ວ່າຈະເປັນອຸປະກອນໃສ່ຕົວ ແວ່ນຕາ AR ສະມາດວອຊ. ເຖິງແມ່ນວ່າບາງຄົນອາດບໍ່ໄດ້ມີຄວາມສົນໃຈໃນເທັກໂນໂລຢີ ແຕ່ທຸກອຸດສາຫະກຳລ້ວນໃຊ້ເທັກໂນໂລຢີໃນການຂັບເຄື່ອນ. ການຮັບເທັກໂນໂລຢີໃໝ່ໆ ຈຶ່ງກາຍເປັນສິ່ງຈຳເປັນໃນຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນໂດຍປະຍາຍ ນັ້ນເຮັດໃຫ້ປັນຫາການເສບຕິດແລະການໃຊ້ງານເທັກໂນໂລຢີຈະຍິ່ງສັບສົນຫຼາຍຂຶ້ນໄປອີກ.

ກົດໝາຍຫຼືຂໍ້ບັນຍັດລັກສະນະນີ້ຈະກາຍເປັນພຽງຂອງຕົກຍຸກ ເຊິ່ງເຮົາຕ້ອງຫັນໄປຊຸກຍູ້ຈະລິຍະທຳໃນໂລກເທັກໂນໂລຢີ ທີ່ອອກແບບມາເພື່ອສົ່ງເສີມຄຸນນະພາບຊີວິດມະນຸດ ແທນທີ່ຈະດູດເອົາເວລາແລະສະມາທິຂອງເຮົາໄປ.

ລັດມີຄວາມຫວັງດີ ຫຼື ແຊກແຊງ?

ເຖິງແມ່ນວ່າຈະເປັນເລື່ອງດີທີ່ລັດໃສ່ໃຈຄວາມປອດໄພແລະສຸຂະພາບຂອງປະຊາຊົນ ແຕ່ຄຳຖາມແມ່ນ ການໃຊ້ສະມາດໂຟນເກີນພໍດີຖືວ່າເປັນ “ປັນຫາສາທາລະນະສຸກ” ຮູບແບບໃໝ່ເທົຽບເທົ່າກັບການສູບບຸຫຼີ່ຫຼືໂລກອ້ວນແລ້ວຫຼືບໍ່? ເຊິ່ງຄາດວ່າເມືອງໂທໂຢອາເກະເຊື່ອວ່າເປັນແນວນັ້ນ ຈຶ່ງໄດ້ອອກຮ່າງກົດໝາຍທ້ອງຖິ່ນນີ້ມາ.

ຫາກລົງໃນລາຍລະອຽດຂອງກົດໝາຍທ້ອງຖິ່ນນີ້ ເຮົາເຫັນຫ້ວງຫ່າງລະຫວ່າງວັຍ (Generational Gap) ທີ່ຊ່ອນຢູ່ໃຕ້ຄວາມຫວັງດີ. ການກຳນົດເວລາຫ້າມເດັກໃຊ້ສະມາດໂຟນຫຼັງ 3 ໂມງທຸ່ມ ຫຼື 4 ໂມງທຸ່ມ ແມ່ນຄວາມພະຍາຍາມຂອງຄົນຮຸ່ນກ່ອນ ເຊິ່ງເປັນຜູ້ຮ່າງກົດໝາຍ ທີ່ຈະປົກປ້ອງເດັກຮຸ່ນໃໝ່ທີ່ເກີດມາພ້ອມເທັກໂນໂລຢີ ຈາກສິ່ງທີ່ຜູ້ໃຫຍ່ເຫຼົ່ານັ້ນບໍ່ຄຸ້ນເຄີຍແລະເບິ່ງວ່າເປັນໄພຄຸກຄາມ ຂະນະທີ່ຄົນຮຸ່ນໃໝ່ອາດເບິ່ງວ່າກົດໝາຍທ້ອງຖິ່ນນີ້ແມ່ນການຈຳກັດວິຖີຊີວິດແລະເຄື່ອງມືໃນການເຂົ້າສັງຄົມຂອງພວກເຂົາ.

ໃນເວລາດຽວກັນ ກົດໝາຍທ້ອງຖິ່ນນີ້ອາດເປັນການສົ່ງສານວ່າຄົນສ່ວນນຶ່ງໃນສັງຄົມກຳລັງໂຫຍຫາພື້ນທີ່ທາງກາຍະພາບທີ່ຫາຍໄປຈາກການມາຂອງຍຸກດິຈິທັນ ບໍ່ວ່າຈະເປັນວົງສົນທະນາໃນຄອບຄົວ ຫຼືການປະຕິສຳພັນໃນຊຸມຊົນ ເຊິ່ງຖືກແທນທີ່ດ້ວຍການກົ້ມຫນ້າເບິ່ງຈໍຂອງແຕ່ລະຄົນ.

ເຖິງແມ່ນວ່າຈະບໍ່ມີການລົງໂທດ ແຕ່ກົດໝາຍທ້ອງຖິ່ນນີ້ກໍບໍ່ສາມາດຫີກຫຼີກການຖືກຕຳໜິເລື່ອງການເປັນລັດພີ່ເລີ້ຍງ ທີ່ເຂົ້າມາຈັດການຊີວິດສ່ວນຕົວຂອງປະຊາຊົນຫຼາຍເກີນໄປໄດ້. ສະມາດໂຟນໃນປັດຈຸບັນບໍ່ໄດ້ເປັນແຄ່ອຸປະກອນສື່ສານ ແຕ່ມັນແມ່ນເຄື່ອງມືສູ່ຂໍ້ມູນຂ່າວສານ ການສະແດງຕົນທາງການເມືອງ ການປະກອບອາຊີບ ແລະການເຊື່ອມຕໍ່ກັບໂລກພາຍນອກ. ການແນະນຳໃຫ້ຈຳກັດການໃຊ້ງານ ຈຶ່ງອາດຖືກຕີຄວາມໄດ້ວ່າເປັນການຈຳກັດສິດໃນການເຂົ້າເຖິງສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໂດຍປະຍາຍ.

ການກຳນົດຄວາມເປັນມະນຸດໃນຍຸກດິຈິທັນ

ເລິກລົງໄປກວ່າເລື່ອງເທັກໂນໂລຢີຫຼືກົດໝາຍ ແມ່ນເຖິງຄວາມເປັນມະນຸດ. ເຮົາໃຊ້ເທັກໂນໂລຢີເພື່ອຂະຫຍາຍຂີດຄວາມສາມາດແລະເຊື່ອມຕໍ່ກັນ ແຕ່ເມື່ອໃດທີ່ເຄື່ອງມືຊິ້ນນັ້ນເລີ່ມຄວບຄຸມເຮົາແທນທີ່ເຮົາຈະຄວບຄຸມມັນ?

ການທີ່ເຮົາຕິດສະມາດໂຟນຢ່າງຖອນຕົວບໍ່ຂຶ້ນ ອາດບໍ່ໄດ້ແປວ່າເຮົາຜິດປົກກະຕິ ແຕ່ເພາະມັນຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການພື້ນຖານທີ່ສຸດຂອງມະນຸດ ນັ້ນແມ່ນ ການເປັນທີ່ຍອມຮັບ ການເຊື່ອມຕໍ່ກັບຜູ້ອື່ນ ແລະຄວາມປາຖະໜາທີ່ຈະຮູ້. ກົດໝາຍນີ້ພະຍາຍາມຈັດການພຶດຕິກຳ ແຕ່ບໍ່ໄດ້ຕອບໂຈທຍ໌ຄວາມຕ້ອງການທາງຈິດໃຈແລະສັງຄົມທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງ.

ທາງອອກຄົງບໍ່ໄດ້ຢູ່ທີ່ການອອກກົດໝາຍມາຄວບຄຸມພຽງຢ່າງດຽວ ແຕ່ຢູ່ທີ່ການສ້າງຄວາມສົມດຸນໃໝ່ ຜ່ານການອອກແບບເທັກໂນໂລຢີທີ່ເຄົາລົບເວລາ ສະມາທິ ແລະສຸຂະພາບຂອງຜູ້ໃຊ້, ການສ້າງຄວາມຮູ້ເທົ່າທັນດິຈິທັນ (Digital Literacy) ໃຫ້ກັບປະຊາກອນ ແລະການເປີດບົດສົນທະນາໃນສັງຄົມຢ່າງຈິງຈັງເພື່ອຕອບຄຳຖາມທີ່ວ່າ… ເຮົາຕ້ອງການສ້າງໂລກດິຈິທັນແບບໃດໃຫ້ກັບຕົວເຮົາເອງແລະຄົນຮຸ່ນຕໍ່ໄປ?

ຂ່າວຈາກ: Japan Times

ສະແດງຄຳຄິດເຫັນ