ໂຄງການປະຕິວັດເພື່ອດູດກ໊າຊກາກບອນອອກຈາກທະເລໄດ້ເລີ່ມດຳເນີນການທີ່ຊາຍຝັ່ງທາງພາກໃຕ້ຂອງອັງກິດ.

ໂຄງການທົດລອງຂະໜາດນ້ອຍທີ່ຮູ້ຈັກກັນໃນຊື່ວ່າ SeaCURE ແມ່ນໄດ້ຮັບທຶນຈາກລັດຖະບານສະຫະລາຊະອານາຈັກ ເຊິ່ງເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງການຄົ້ນຫາເຕັກໂນໂລຢີທີ່ຕໍ່ສູ້ກັບການປ່ຽນແປງສະພາບອາກາດ.

ມີຄວາມເຫັນດີຢ່າງກວ້າງຂວາງໃນບັນດານັກວິທະຍາສາດດ້ານສະພາບອາກາດວ່າບູລິມະສິດທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດແມ່ນການຫຼຸດການປ່ອຍອາຍເຮືອນແກ້ວ, ເຊິ່ງເປັນສາເຫດຫຼັກຂອງການປ່ຽນແປງສະພາບອາກາດໂລກ.

ແຕ່ນັກວິທະຍາສາດຫຼາຍຄົນຍັງເຊື່ອວ່າສ່ວນໜຶ່ງຂອງວິທີແກ້ໄຂຈະຕ້ອງກ່ຽວຂ້ອງກັບການຈັບເອົາກ໊າຊບາງສ່ວນທີ່ໄດ້ຖືກປ່ອຍອອກມາແລ້ວ.

ໂຄງການເຫຼົ່ານີ້, ທີ່ຮູ້ຈັກກັນໃນນາມວ່າການດັກຈັບກ໊າຊກາກບອນ, ປົກກະຕິແລ້ວຈະເນັ້ນໃສ່ການດັກຈັບການປ່ອຍກ໊າຊຈາກແຫຼ່ງກຳເນີດ ຫຼື ດຶງພວກມັນອອກຈາກອາກາດ.

ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ SeaCure ໜ້າສົນໃຈແມ່ນມັນກຳລັງທົດສອບວ່າມັນອາດຈະມີປະສິດທິພາບກວ່າໃນການດຶງກາກບອນທີ່ເຮັດໃຫ້ໂລກຮ້ອນຂຶ້ນຈາກທະເລຫຼືບໍ່, ເນື່ອງຈາກວ່າມັນມີຄວາມເຂັ້ມຂຸ້ນຫຼາຍກວ່າໃນນ້ຳຖ້າທຽບກັບໃນອາກາດ.

ເພື່ອທີ່ຈະໄປຮອດທາງເຂົ້າຂອງໂຄງການ ທ່ານຕ້ອງໄດ້ອ້ອມໄປທາງຫຼັງຂອງສູນ Weymouth Sealife ແລະ ຍ່າງຜ່ານປ້າຍທີ່ເວົ້າວ່າ “ລະວັງ: ປາໄຫຼມໍເຣສາມາດກັດໄດ້”.

ມີເຫດຜົນທີ່ໂຄງການປະຕິວັດນີ້ຖືກວາງໄວ້ທີ່ນີ້.

 

ມັນເປັນທໍ່ທີ່ລໍ້ລຽງລົງໄປພາຍໃຕ້ຫາດຫີນ ແລະ ອອກໄປໃນມະຫາສະມຸດແອັດແລນຕິກ, ດູດນ້ຳທະເລ ແລະ ນຳມັນຂຶ້ນຝັ່ງ.

ໂຄງການນີ້ກຳລັງພະຍາຍາມຊອກຫາວ່າການເອົາກາກບອນອອກຈາກນ້ຳອາດຈະເປັນວິທີທີ່ມີປະສິດທິພາບດ້ານຕົ້ນທຶນໃນການຫຼຸດປະລິມານຂອງກ໊າຊເຮືອນແກ້ວ CO2 ໃນບັນຍາກາດຫຼືບໍ່.

SeaCURE ດຳເນີນຂະບວນການນ້ຳທະເລເພື່ອເອົາກາກບອນອອກກ່ອນສູບມັນກັບຄືນສູ່ທະເລບ່ອນທີ່ມັນດູດຊຶມ CO2 ເພີ່ມເຕີມ.

ພວກເຮົາເປັນນັກຂ່າວກະຈາຍສຽງກຸ່ມທຳອິດທີ່ມາຢ້ຽມຢາມ ແລະ ສາດສະດາຈານ Tom Bell ຈາກຫ້ອງທົດລອງທາງທະເລ Plymouth ໄດ້ຮັບມອບໝາຍໃຫ້ພາພວກເຮົາເບິ່ງອ້ອມແອ້ມ.

ລາວອະທິບາຍວ່າຂະບວນການເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການບຳບັດນ້ຳທະເລບາງສ່ວນເພື່ອເຮັດໃຫ້ມັນເປັນກົດຫຼາຍຂຶ້ນ. ສິ່ງນີ້ສົ່ງເສີມໃຫ້ກາກບອນທີ່ລະລາຍຢູ່ໃນນ້ຳທະເລກາຍເປັນກ໊າຊ ແລະ ຖືກປ່ອຍອອກສູ່ບັນຍາກາດໃນຮູບແບບຂອງ CO2.

“ນີ້ແມ່ນເຄື່ອງແຍກນ້ຳທະເລ” ສາດສະດາຈານ Bell ເວົ້າດ້ວຍຮອຍຍິ້ມໃນຂະນະທີ່ພວກເຮົາລ້ຽວມຸມ.

“ເຄື່ອງແຍກ” ແມ່ນຖັງເຫຼັກກ້າບໍ່ຂຶ້ນໝ້ຽງຂະໜາດໃຫຍ່ ເຊິ່ງເພີ່ມປະລິມານການສຳຜັດລະຫວ່າງນ້ຳທະເລທີ່ເປັນກົດ ແລະ ອາກາດໃຫ້ຫຼາຍທີ່ສຸດ.

“ເມື່ອທ່ານເປີດເຄື່ອງດື່ມທີ່ມີຟອງ ມັນຈະເປັນຟອງ, ນັ້ນແມ່ນ CO2 ກຳລັງອອກມາ,” ສາດສະດາຈານ Bell ກ່າວ. “ສິ່ງທີ່ພວກເຮົາກຳລັງເຮັດໂດຍການກະຈາຍນ້ຳທະເລໃນພື້ນທີ່ຜິວຂະໜາດໃຫຍ່. ມັນຄ້າຍກັບການຖອກເຄື່ອງດື່ມລົງພື້ນ ແລະ ປ່ອຍໃຫ້ CO2 ອອກຈາກນ້ຳທະເລຢ່າງວ່ອງໄວ.”

CO2 ທີ່ອອກມາສູ່ອາກາດຈະຖືກດູດອອກໄປ ແລະ ຈາກນັ້ນຈະຖືກເຂັ້ມຂຸ້ນຂຶ້ນໂດຍໃຊ້ເປືອກໝາກພ້າວທີ່ຖືກເຜົາໄໝ້ ເພື່ອກຽມພ້ອມສຳລັບການເກັບຮັກສາ.

ຈາກນັ້ນນ້ຳທະເລທີ່ມີກາກບອນຕ່ຳຈະມີສານອັລຄາໄລເຕີມເຂົ້າໄປ – ເພື່ອທຳລາຍຄວາມເປັນກົດທີ່ໄດ້ເຕີມເຂົ້າໄປ – ແລະ ຈາກນັ້ນຖືກສູບກັບຄືນສູ່ລຳທານນ້ຳທີ່ໄຫຼລົງສູ່ທະເລ.

ເມື່ອກັບຄືນສູ່ທະເລ ມັນຈະເລີ່ມດູດຊຶມ CO2 ເພີ່ມເຕີມຈາກບັນຍາກາດທັນທີ ຊຶ່ງຊ່ວຍຫຼຸດກ໊າຊເຮືອນແກ້ວໃນວິທີທີ່ນ້ອຍຫຼາຍ.

ມີເຕັກໂນໂລຢີການດັກຈັບກາກບອນທີ່ພັດທະນາຫຼາຍກວ່າຢູ່ແລ້ວ ເຊິ່ງນຳເອົາກາກບອນອອກຈາກອາກາດໂດຍກົງ – ແຕ່ ດຣ. Paul Halloran ຜູ້ນຳພາໂຄງການ SeaCURE ບອກຂ້ອຍວ່າການໃຊ້ນ້ຳແທນມີຂໍ້ດີຂອງມັນ.

 

“ນ້ຳທະເລມີກາກບອນຢູ່ຫຼາຍທຽບກັບອາກາດ, ປະມານ 150 ເທົ່າຫຼາຍກວ່າ,” ດຣ. Halloran ກ່າວ.

“ແຕ່ມັນມີສິ່ງທ້າທາຍທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ຄວາມຕ້ອງການພະລັງງານໃນການສ້າງຜະລິດຕະພັນທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງການເພື່ອເຮັດສິ່ງນີ້ຈາກນ້ຳທະເລແມ່ນມະຫາສານ.”

ໃນປະຈຸບັນ ປະລິມານ CO2 ທີ່ໂຄງການທົດລອງນີ້ກຳລັງເອົາອອກແມ່ນນ້ອຍຫຼາຍ – ຢ່າງຫຼາຍກໍ່ 100 ໂຕນເມຕຣິກຕໍ່ປີ – ນັ້ນແມ່ນປະມານການປ່ອຍກາກບອນຂອງການບິນຂ້າມມະຫາສະໝຸດແອັດແລນຕິກປະມານ 100 ຖ້ຽວ. ແຕ່ຍ້ອນຂະໜາດຂອງມະຫາສະໝຸດໂລກ ຜູ້ທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງ SeaCURE ຄິດວ່າມັນມີທ່າແຮງ.

ໃນການສະເໜີຕໍ່ລັດຖະບານສະຫະລາຊະອານາຈັກ, SeaCURE ໄດ້ກ່າວວ່າເຕັກໂນໂລຢີນີ້ມີທ່າແຮງທີ່ຈະຂະຫຍາຍຕົວຢ່າງກວ້າງຂວາງເພື່ອກຳຈັດ CO2 14 ຕື້ໂຕນຕໍ່ປີ ຖ້າຫາກ 1% ຂອງນ້ຳທະເລໂລກເທິງຜິວມະຫາສະໝຸດໄດ້ຮັບການປະມວນຜົນ.

ສຳລັບຄວາມເປັນໄປໄດ້ຂອງໂຄງການນີ້ ຂະບວນການທັງໝົດສຳລັບການລອກກາກບອນ – ຈະຕ້ອງໄດ້ຮັບພະລັງງານຈາກພະລັງງານທົດແທນ. ອາດເປັນໄປໄດ້ໂດຍແຜງໂຊລາໃນສະຖານທີ່ລອຍນ້ຳທີ່ທະເລ.

“ການເອົາກາກບອນອອກແມ່ນມີຄວາມຈຳເປັນ. ຖ້າທ່ານຕ້ອງການເຖິງການປ່ອຍກ໊າຊສຸດທິເປັນສູນ ແລະ ການປ່ອຍກ໊າຊສຸດທິເປັນສູນແມ່ນຈຳເປັນເພື່ອຢຸດການເພີ່ມຂຶ້ນຂອງອຸນຫະພູມ,” ດຣ. Oliver Geden ຜູ້ທີ່ເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຄະນະກຳມະການລະຫວ່າງລັດຖະບານກ່ຽວກັບການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດ ແລະ ເປັນຜູ້ຊ່ຽວຊານໃນການດັກຈັບກາກບອນ ກ່າວ.

“ການດັກຈັບໂດຍກົງຈາກນ້ຳທະເລແມ່ນທາງເລືອກໜຶ່ງ. ການດັກຈັບມັນໂດຍກົງຈາກອາກາດແມ່ນອີກທາງເລືອກໜຶ່ງ. ມີປະມານ 15 ຫາ 20 ທາງເລືອກ, ແລະ ໃນທີ່ສຸດ ຄຳຖາມວ່າຈະໃຊ້ສິ່ງໃດແນ່ນອນວ່າຈະຂຶ້ນກັບຄ່າໃຊ້ຈ່າຍ.”

ໂຄງການ Seacure ມີທຶນ £3 ລ້ານຈາກລັດຖະບານ ແລະ ເປັນໜຶ່ງໃນ 15 ໂຄງການທົດລອງທີ່ກຳລັງໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນໃນສະຫະລາຊະອານາຈັກ ເຊິ່ງເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຄວາມພະຍາຍາມໃນການພັດທະນາເຕັກໂນໂລຢີທີ່ດັກຈັບ ແລະ ເກັບຮັກສາກ໊າຊເຮືອນແກ້ວ.

“ການເອົາກ໊າຊເຮືອນແກ້ວອອກຈາກບັນຍາກາດແມ່ນສິ່ງສຳຄັນໃນການຊ່ວຍພວກເຮົາໃຫ້ບັນລຸເປົ້າໝາຍການປ່ອຍກ໊າຊສຸດທິເປັນສູນ,” ລັດຖະມົນຕີພະລັງງານ Kerry McCarthy ກ່າວ. “ໂຄງການທີ່ມີນະວັດຕະກຳເຊັ່ນ SeaCURE ຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ Exeter ມີບົດບາດສຳຄັນໃນການສ້າງເຕັກໂນໂລຢີສີຂຽວທີ່ຈຳເປັນເພື່ອໃຫ້ສິ່ງນີ້ເກີດຂຶ້ນ, ໃນຂະນະດຽວກັນກໍ່ສະໜັບສະໜູນວຽກງານທີ່ຕ້ອງໃຊ້ທັກສະ ແລະ ເພີ່ມການເຕີບໂຕ.”

‘ມີຜົນກະທົບບາງຢ່າງຕໍ່ສິ່ງແວດລ້ອມ’

ຍັງມີຄຳຖາມວ່ານ້ຳທີ່ມີກາກບອນຕ່ຳໃນປະລິມານຫຼາຍຈະເຮັດຫຍັງຕໍ່ທະເລ ແລະ ສິ່ງທີ່ມີຊີວິດໃນມັນ. ຢູ່ Weymouth ມັນຢົດອອກຈາກທໍ່ໃນປະລິມານນ້ອຍເຊັ່ນນັ້ນຈຶ່ງບໍ່ມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະມີຜົນກະທົບໃດໆ.

Guy Hooper ເປັນນັກສຶກສາປະລິນຍາເອກຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ Exeter ແລະ ກຳລັງຄົ້ນຄວ້າຜົນກະທົບທີ່ອາດເກີດຂຶ້ນຂອງໂຄງການ. ລາວໄດ້ສຳຜັດສັດທະເລກັບນ້ຳທີ່ມີກາກບອນຕ່ຳພາຍໃຕ້ເງື່ອນໄຂຫ້ອງທົດລອງ.

“ສິ່ງມີຊີວິດໃນທະເລເພິ່ງພາກາກບອນເພື່ອເຮັດບາງສິ່ງ,” ລາວກ່າວ. “ສະນັ້ນແພລັງຕອນພືດຈຶ່ງໃຊ້ກາກບອນເພື່ອສັງເຄາະແສງ ໃນຂະນະທີ່ສິ່ງເຊັ່ນຫອຍແມງພູ່ກໍ່ໃຊ້ກາກບອນເພື່ອສ້າງເປືອກຂອງພວກມັນ.”

Hooper ກ່າວວ່າຂໍ້ບົ່ງຊີ້ຕົ້ນແມ່ນວ່າການເພີ່ມປະລິມານນ້ຳທີ່ມີກາກບອນຕ່ຳຢ່າງຫຼວງຫຼາຍອາດຈະມີຜົນກະທົບບາງຢ່າງຕໍ່ສິ່ງແວດລ້ອມ.

“ມັນອາດຈະເປັນອັນຕະລາຍ ແຕ່ອາດຈະມີວິທີທີ່ຈະຫຼຸດຜ່ອນມັນ – ຕົວຢ່າງເຊັ່ນການເຈືອຈາງນ້ຳທີ່ມີກາກບອນຕ່ຳໄວ້ກ່ອນ. ມັນເປັນສິ່ງສຳຄັນທີ່ຕ້ອງລວມສິ່ງນີ້ເຂົ້າໃນການສົນທະນາແຕ່ຕົ້ນ.”

ສະແດງຄຳຄິດເຫັນ